ΑΦΡΙΝΑ
« Το καλύτερο εξ όλων των αυτόπηκτων αλάτων και όλων εν γένει των Ελληνικών αλάτων είναι η αφρίνα του Μεσολογγίου . Είς τους κολπίσκους της λιμνοθάλασσας το ελαφρόν κύμα σχηματίζει επί της παραλίας αφρόν.
Τον αφρόν αυτόν η ηλιακή θερμότης και ο άνεμος τον μεταβάλλουν εις άλας . Αλλά και εις τας γωνίας των αλοπηγίων σχηματίζεται επίσης από το κύμα, το οποίον ο άνεμος φέρει εκεί , πηγμένος αφρός .
Αυτή είναι η αφρίνα , με το ωραίον της και ποιητικό όνομα , αφρογέννητος καθώς η Αφροδίτη. Η αφρίνα έχει την λευκότητα της χιόνος και την λεπτότητα του αιθέρος και είναι άλας πολυτελείας μη περιέχον ουδεμίαν ξένην ουσίαν και το οποίον όταν δεν κατεδιώκετο η αλατολογία , επεζητείτο παντού, στελλόμενον ως πολύτιμον δώρον , μέσα εις μικράς κυλίνδρους από σχίζας καλαμίων περιπλεγμένους με βούρλα. »
Από το βιβλίο του 1924 « ΤΟ ΑΛΑΣ και ΑΙ ΑΛΥΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ »
του Κ.Α. Στασινόπουλου
« οι Μεσολογγίται τας εξωτερικάς δεξαμενάς τας ωνόμασαν «κλαδαριές» , τας εσωτερικάς «αλαμάνες» και τα αλοπήγια «τηγάνια»… Η αλυκή της Τουρλίδος έχει 8 δεξαμενάς και η Άσπρη 6 , εκάστη των εξωτερικών δεξαμενών έχει βάθος 0,50 μέτρα και διάμετρον 150-200 μέτρα. Αι εξωτερικάι δεξαμεναί , λεγόμεναι «κρύες» γεμίζουν τον Μάρτιον με θάλασσαν … Η εις τας εσωτερικάς δεξαμενάς πυκνωθείσα θάλασσα στέλνεται εις τα «τηγάνια» , 3000 περίπου εις εκάστη αλυκήν , έχοντα τετράπλευρον σχήμα και εμβαδόν 25 μέτρων. Ο πυθμήν των ισοπεδούται προηγουμένως με ξύλινον κύλινδρον. Δεν εισάγεται δε το νερόν εις τα τηγάνια δια της δικής του κλίσεως, αλλα οι εργάται με «λαβούτες» το αποστέλλουν εις χάνδακας – ποτιστάδες- κειμένους εκατέρωθεν αυτών , από τας οποίας εισάγεται εις έκαστον αλοπήγιον. Ενώ άλλος εργάτης – ο ταιριαστής – στέκει εις το μέσον του τηγανίου και διατάσσει την παύσιν της εργασίας , όταν καταλάβει ότι έπεσεν πολύ νερόν. Είναι δε η « λαβούτα» , μέγα ξύλινον πτυάριον , κρεμασμένο, εις πυραμίδα σχηματισμένη με τρία πάτερα, ολόκληρον δε το σύμπλεγμα τούτο λέγεται «λαβουτοστάσι ». Την λαβούταν ενταύθα την λέγουν « αναποδοχάρι» και τον εργάτην τον κάμνοντα την εργασία ταύτην « λαβουτιστήν» … »
Από το βιβλίο του 1924 « ΤΟ ΑΛΑΣ και ΑΙ ΑΛΥΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ »
του Κ.Α. Στασινόπουλου